روز و شب در دل دریایى خود غم داریم            اشک، ارثى ست که از حضرت آدم داریم

شادى هر دو جهان در دل ما پنهان است            تا غمت در دل ما هست، مگر غم داریم؟

گاه در هـیأت رعـدیم و پُـر از طوفـانـیم            گـاه در خـلـوت خود بـارش نـم نم داریم

تـازه آغـاز حـیـات است شهـیـد تو شدن            ما فـقـط غـمـزۀ چـشمان تو را کم داریم

عقـل در دایرۀ عـشق تو سرگردان است            عقل و عشق است که در ذکر تو باهم داریم

در قـیامت دل ما در پى قـد قامت توست            ما چه کارى به بهشت و به جهنم داریم؟!

خـنده‌ات جنّت و اخـم تو عـذابى ست الیم            خـوف داریم اگـر از تو، رجـا هم داریم

از ازل شور حسین بن على در سر ماست            تـا ابــد در دل خـود داغ مُـحــرّم داریـم